|
|
|
به نام خداوند رحمتگر مهربان | | بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ |
بگو به من وحى شده است كه تنى چند از جنیان گوش فرا داشتند و گفتند راستى ما قرآنى شگفتآور شنیدیم (۱) | | قُلْ أُوحِیَ إِلَیَّ أَنَّهُ اسْتَمَعَ نَفَرٌ مِّنَ الْجِنِّ فَقَالُوا إِنَّا سَمِعْنَا قُرْآنًا عَجَبًا ﴿۱﴾ |
[كه] به راه راست هدایت مىكند پس به آن ایمان آوردیم و هرگز كسى را شریك پروردگارمان قرار نخواهیم داد (۲) | | یَهْدِی إِلَى الرُّشْدِ فَآمَنَّا بِهِ وَلَن نُّشْرِكَ بِرَبِّنَا أَحَدًا ﴿۲﴾ |
و اینكه او پروردگار والاى ما همسر و فرزندى اختیار نكرده است (۳) | | وَأَنَّهُ تَعَالَى جَدُّ رَبِّنَا مَا اتَّخَذَ صَاحِبَةً وَلَا وَلَدًا ﴿۳﴾ |
و [شگفت] آنكه كم خرد ما در باره خدا سخنانى یاوه مىسراید (۴) | | وَأَنَّهُ كَانَ یَقُولُ سَفِیهُنَا عَلَى اللَّهِ شَطَطًا ﴿۴﴾ |
و ما پنداشته بودیم كه انس و جن هرگز به خدا دروغ نمىبندند (۵) | | وَأَنَّا ظَنَنَّا أَن لَّن تَقُولَ الْإِنسُ وَالْجِنُّ عَلَى اللَّهِ كَذِبًا ﴿۵﴾ |
و مردانى از آدمیان به مردانى از جن پناه مىبردند و بر سركشى آنها مىافزودند (۶) | | وَأَنَّهُ كَانَ رِجَالٌ مِّنَ الْإِنسِ یَعُوذُونَ بِرِجَالٍ مِّنَ الْجِنِّ فَزَادُوهُمْ رَهَقًا ﴿۶﴾ |
و آنها [نیز] آن گونه كه [شما] پنداشتهاید گمان بردند كه خدا هرگز كسى را زنده نخواهد گردانید (۷) | | وَأَنَّهُمْ ظَنُّوا كَمَا ظَنَنتُمْ أَن لَّن یَبْعَثَ اللَّهُ أَحَدًا ﴿۷﴾ |
و ما بر آسمان دستیافتیم و آن را پر از نگهبانان توانا و تیرهاى شهاب یافتیم (۸) | | وَأَنَّا لَمَسْنَا السَّمَاء فَوَجَدْنَاهَا مُلِئَتْ حَرَسًا شَدِیدًا وَشُهُبًا ﴿۸﴾ |
و در [آسمان] براى شنیدن به كمین مىنشستیم [اما] اكنون هر كه بخواهد به گوش باشد تیر شهابى در كمین خود مىیابد (۹) | | وَأَنَّا كُنَّا نَقْعُدُ مِنْهَا مَقَاعِدَ لِلسَّمْعِ فَمَن یَسْتَمِعِ الْآنَ یَجِدْ لَهُ شِهَابًا رَّصَدًا ﴿۹﴾ |
و ما [درست] نمىدانیم كه آیا براى كسانى كه در زمینند بدى خواسته شده یا پروردگارشان برایشان هدایتخواسته است (۱۰) | | وَأَنَّا لَا نَدْرِی أَشَرٌّ أُرِیدَ بِمَن فِی الْأَرْضِ أَمْ أَرَادَ بِهِمْ رَبُّهُمْ رَشَدًا ﴿۱۰﴾ |
و از میان ما برخى درستكارند و برخى غیر آن و ما فرقههایى گوناگونیم (۱۱) | | وَأَنَّا مِنَّا الصَّالِحُونَ وَمِنَّا دُونَ ذَلِكَ كُنَّا طَرَائِقَ قِدَدًا ﴿۱۱﴾ |
و ما مىدانیم كه هرگز نمىتوانیم در زمین خداى را به ستوه آوریم و هرگز او را با گریز [خود] درمانده نتوانیم كرد (۱۲) | | وَأَنَّا ظَنَنَّا أَن لَّن نُّعجِزَ اللَّهَ فِی الْأَرْضِ وَلَن نُّعْجِزَهُ هَرَبًا ﴿۱۲﴾ |
و ما چون هدایت را شنیدیم بدان گرویدیم پس كسى كه به پروردگار خود ایمان آورد از كمى [پاداش] و سختى بیم ندارد (۱۳) | | وَأَنَّا لَمَّا سَمِعْنَا الْهُدَى آمَنَّا بِهِ فَمَن یُؤْمِن بِرَبِّهِ فَلَا یَخَافُ بَخْسًا وَلَا رَهَقًا ﴿۱۳﴾ |
و از میان ما برخى فرمانبردار و برخى از ما منحرفند پس كسانى كه به فرمانند آنان در جستجوى راه درستند (۱۴) | | وَأَنَّا مِنَّا الْمُسْلِمُونَ وَمِنَّا الْقَاسِطُونَ فَمَنْ أَسْلَمَ فَأُوْلَئِكَ تَحَرَّوْا رَشَدًا ﴿۱۴﴾ |
ولى منحرفان هیزم جهنم خواهند بود (۱۵) | | وَأَمَّا الْقَاسِطُونَ فَكَانُوا لِجَهَنَّمَ حَطَبًا ﴿۱۵﴾ |
و اگر [مردم] در راه درست پایدارى ورزند قطعا آب گوارایى بدیشان نوشانیم (۱۶) | | وَأَلَّوِ اسْتَقَامُوا عَلَى الطَّرِیقَةِ لَأَسْقَیْنَاهُم مَّاء غَدَقًا ﴿۱۶﴾ |
تا در این باره آنان را بیازماییم و هر كس از یاد پروردگار خود دل بگرداند وى را در قید عذابى [روز]افزون درآورد (۱۷) | | لِنَفْتِنَهُمْ فِیهِ وَمَن یُعْرِضْ عَن ذِكْرِ رَبِّهِ یَسْلُكْهُ عَذَابًا صَعَدًا ﴿۱۷﴾ |
و مساجد ویژه خداست پس هیچ كس را با خدا مخوانید (۱۸) | | وَأَنَّ الْمَسَاجِدَ لِلَّهِ فَلَا تَدْعُوا مَعَ اللَّهِ أَحَدًا ﴿۱۸﴾ |
و همین كه بنده خدا برخاست تا او را بخواند چیزى نمانده بود كه بر سر وى فرو افتند (۱۹) | | وَأَنَّهُ لَمَّا قَامَ عَبْدُ اللَّهِ یَدْعُوهُ كَادُوا یَكُونُونَ عَلَیْهِ لِبَدًا ﴿۱۹﴾ |
بگو من تنها پروردگار خود را مىخوانم و كسى را با او شریك نمىگردانم (۲۰) | | قُلْ إِنَّمَا أَدْعُو رَبِّی وَلَا أُشْرِكُ بِهِ أَحَدًا ﴿۲۰﴾ |
بگو من براى شما اختیار زیان و هدایتى را ندارم (۲۱) | | قُلْ إِنِّی لَا أَمْلِكُ لَكُمْ ضَرًّا وَلَا رَشَدًا ﴿۲۱﴾ |
بگو هرگز كسى مرا در برابر خدا پناه نمىدهد و هرگز پناهگاهى غیر از او نمىیابم (۲۲) | | قُلْ إِنِّی لَن یُجِیرَنِی مِنَ اللَّهِ أَحَدٌ وَلَنْ أَجِدَ مِن دُونِهِ مُلْتَحَدًا ﴿۲۲﴾ |
[وظیفه
من] تنها ابلاغى از خدا و [رساندن] پیامهاى اوست و هر كس خدا و پیامبرش را
نافرمانى كند قطعا آتش دوزخ براى اوست و جاودانه در آن خواهند ماند (۲۳) | | إِلَّا
بَلَاغًا مِّنَ اللَّهِ وَرِسَالَاتِهِ وَمَن یَعْصِ اللَّهَ وَرَسُولَهُ
فَإِنَّ لَهُ نَارَ جَهَنَّمَ خَالِدِینَ فِیهَا أَبَدًا ﴿۲۳﴾ |
[باش] تا آنچه را وعده داده مىشوند ببینند آنگاه دریابند كه یاور چه كسى ضعیفتر و كدام یك شمارهاش كمتر است (۲۴) | | حَتَّى إِذَا رَأَوْا مَا یُوعَدُونَ فَسَیَعْلَمُونَ مَنْ أَضْعَفُ نَاصِرًا وَأَقَلُّ عَدَدًا ﴿۲۴﴾ |
بگو نمىدانم آنچه را كه وعده داده شدهاید نزدیك استیا پروردگارم براى آن زمانى نهاده است (۲۵) | | قُلْ إِنْ أَدْرِی أَقَرِیبٌ مَّا تُوعَدُونَ أَمْ یَجْعَلُ لَهُ رَبِّی أَمَدًا ﴿۲۵﴾ |
داناى نهان است و كسى را بر غیب خود آگاه نمىكند (۲۶) | | عَالِمُ الْغَیْبِ فَلَا یُظْهِرُ عَلَى غَیْبِهِ أَحَدًا ﴿۲۶﴾ |
جز پیامبرى را كه از او خشنود باشد كه [در این صورت] براى او از پیش رو و از پشتسرش نگاهبانانى بر خواهد گماشت (۲۷) | | إِلَّا مَنِ ارْتَضَى مِن رَّسُولٍ فَإِنَّهُ یَسْلُكُ مِن بَیْنِ یَدَیْهِ وَمِنْ خَلْفِهِ رَصَدًا ﴿۲۷﴾ |
تا
معلوم بدارد كه پیامهاى پروردگار خود را رسانیدهاند و [خدا] بدانچه نزد
ایشان است احاطه دارد و هر چیزى را به عدد شماره كرده است (۲۸) | | لِیَعْلَمَ أَن قَدْ أَبْلَغُوا رِسَالَاتِ رَبِّهِمْ وَأَحَاطَ بِمَا لَدَیْهِمْ وَأَحْصَى كُلَّ شَیْءٍ عَدَدًا ﴿۲۸﴾ |
